Via een ouder of verzorger kan een kind kalmeren en komt het zenuwstelsel in een rustige en ontspannen staat. Als een ouder zich kalm en rustig voelt, spiegelt het kind deze staat in zichzelf. Dit wordt co-regulatie genoemd. 

Als kinderen ouder worden, ontwikkelen ze spelenderwijs zelf vaardigheden om zich te kalmeren. Dit wordt zelfregulatie genoemd. Kinderen leren van het voorbeeld in zelfregulatie dat de ouders laten zien. En ook van de oplossingen en ideeën die ze het kind geven om tot ontspanning te komen.

Ook liefdevolle en betrokken ouders zijn niet altijd in staat om co-regulatie en zelfregulatie aan hun kinderen mee te geven. Dit kan komen doordat zij zelf deze ervaring onvoldoende hebben meegekregen en daardoor niet aan hun kind kunnen overdragen. Ook onzekerheid, angst of depressie bij een ouder kan een rol in spelen.

Ook een (onverwachte) levensgebeurtenis kan impact hebben gehad op de ontwikkeling van regulatie. Denk daarbij aan vroeggeboorte waarbij een baby in een couveuse ligt of een ziekenhuisopname. Of gebeurtenissen in het leven van de ouders of verzorgers, zoals het overlijden van een dierbare, ziekte of relatieproblemen. Dit kan er (tijdelijk) voor zorgen dat een ouder emotioneel afwezig is. Of een jong kind veel verdriet, onrust of angst heeft meegekregen. Het gaat er niet om of iemand of een situatie ‘schuld’ heeft, maar over het effect wat dit op jou, als kind heeft gehad.